هر DSLR مدرن چیزی به نام “حالت اندازه گیری” دارد که به نام های “سنجش ​​دوربین”، ” نورسنجی” یا به سادگی ” مترینگ ” نیز شناخته می شود. دانستن اینکه نورسنجی چگونه کار می‌کند و هر یک از حالت‌های اندازه‌گیری چه کاری انجام می‌دهد در عکاسی مهم است، زیرا به عکاسان کمک می‌کند نوردهی خود را با حداقل تلاش کنترل کنند و در موقعیت‌های نوری غیرعادی عکس‌های بهتری بگیرند. در این مقاله درک حالت های اندازه گیری، توضیح خواهم داد که اندازه گیری چیست، چگونه کار می کند و چگونه می توانید از آن برای عکاسی دیجیتال خود استفاده کنید.

وقتی اولین دوربین DSLR (نیکون D80) را گرفتم، یکی از ناراحتی‌های من این بود که برخی از تصاویر خیلی روشن یا خیلی تاریک می‌شوند. هیچ ایده ای برای رفع آن نداشتم تا اینکه یک روز در مورد حالت های نورسنجی دوربین یاد گرفتم.

مترینگ چیست؟

نورسنجی به این معناست که دوربین شما بسته به میزان نوری که به دوربین و ISO می‌رود، سرعت شاتر و دیافراگم صحیح را تعیین می‌کند. در دوران قدیم عکاسی، دوربین‌ها مجهز به نورسنج نبودند.عکاسان مجبور بودند از نورسنج های دستی برای تعیین نوردهی بهینه استفاده کنند.

امروزه، هر DSLR دارای یک نورسنج یکپارچه است که به طور خودکار نور منعکس شده را اندازه گیری می کند و نوردهی بهینه را تعیین می کند. رایج ترین حالت های اندازه گیری نوردر دوربین های دیجیتال امروزه عبارتند از:

۱.اندازه‌گیری ماتریسی (Nikon)، همچنین به عنوان اندازه‌گیری ارزیابی (Canon) شناخته می‌شود.

۲.اندازه گیری با وزن مرکزی

۳.اندازه گیری نقطه ای

برخی از مدل‌های Canon EOS «نقطه‌سنجی جزئی» را نیز ارائه می‌کنند که شبیه به نقطه‌سنجی است، با این تفاوت که ناحیه تحت پوشش بزرگ‌تر است

مشکلات مترینگ

هنگامی که صحنه به طور یکنواخت روشن می شود، دوربین سنج عالی کار می کند. با این حال، زمانی که اجسامی با سطوح و شدت نور متفاوت وجود دارند، تعیین میزان نوردهی برای نورسنج ها مشکل و چالش برانگیز می شود. به عنوان مثال، اگر از آسمان آبی بدون ابر یا خورشید در قاب عکس می گیرید، تصویر به درستی در معرض دید قرار می گیرد، زیرا فقط یک سطح نور برای مقابله با آن وجود دارد. اگر چند ابر به تصویر اضافه کنید کار کمی سخت تر می شود . اکنون باید روشنایی ابرها را در مقابل روشنایی آسمان ارزیابی کند و سعی کند نوردهی بهینه را تعیین کند. در نتیجه، دوربین سنج ممکن است کمی آسمان را روشن کند تا ابرهای سفید را به درستی در معرض دید قرار دهد. در غیر این صورت، ابرها خیلی سفید یا “بیش از حد نورده” به نظر می رسند.

اگر یک کوه بزرگ را به صحنه اضافه کنید چه اتفاقی می افتد؟ اکنون دوربین‌سنج می‌بیند که یک جسم بزرگ وجود دارد که بسیار تاریک‌تر است (نسبت به ابرها و آسمان)، و سعی می‌کند چیزی بین نور آسمان و ابر ایجاد کند تا کوه نیز به درستی در معرض دید قرار گیرد. به طور پیش‌فرض، دوربین‌سنج به سطوح نور در کل کادر نگاه می‌کند و سعی می‌کند نوردهی ایجاد کند که نواحی روشن و تاریک تصویر را متعادل کند.

اندازه گیری ماتریس / ارزیابی

حالت اندازه گیری ماتریسی یا ارزیابی .حالت اندازه گیری پیش فرض در اکثر دوربین های DSLR است. با تقسیم کل فریم به چندین “بخش” که همه آنها بر اساس تک تک رنگ های روشن و تاریک تجزیه و تحلیل می شوند. یکی از عوامل کلیدی (علاوه بر رنگ، فاصله، سوژه ها، نقاط برجسته و غیره) که بر اندازه گیری ماتریس تأثیر می گذارد، محل تنظیم نقطه فوکوس دوربین است. پس از خواندن اطلاعات از تمام مناطق مجزا، سیستم اندازه‌گیری به جایی که در کادر تمرکز کرده‌اید نگاه می‌کند و آن را مهم‌تر از همه مناطق دیگر میداند.

من برای اکثر نیازهای عکاسی خود، از جمله عکاسی منظره و پرتره، حالت نورسنجی دوربین خود را روی نورسنجی ماتریس می گذارم.

اندازه گیری با وزن مرکزی

استفاده از کل فریم برای تعیین نوردهی همیشه مطلوب نیست. اگر بخواهید از فردی با خورشید پشت سر عکس بگیرید، چه؟ اینجاست که اندازه گیری با وزن مرکزی مفید است. اندازه گیری مرکز وزن نور را در وسط قاب و محیط اطراف آن ارزیابی می کند و گوشه ها را نادیده می گیرد. در مقایسه با اندازه‌گیری ماتریس، اندازه‌گیری با وزن مرکزی به نقطه فوکوس انتخابی شما نگاه نمی‌کند و فقط ناحیه میانی تصویر را ارزیابی می‌کند.

زمانی که می خواهید دوربین وسط کادر را اولویت بندی کند از این حالت استفاده کنید که برای پرتره های نزدیک و سوژه های نسبتاً بزرگ که در وسط کادر قرار دارند عالی عمل می کند. به عنوان مثال، اگر از فردی با خورشید پشت سرش عکس می‌گیرید، این حالت چهره شخص را به درستی نشان می‌دهد، حتی اگر همه چیز بیش از حد نورانی باشد.

اندازه گیری نقطه ای

نورسنجی نقطه ای فقط نور اطراف نقطه فوکوس شما را ارزیابی می کند و هر چیز دیگری را نادیده می گیرد. یک منطقه/بخش را ارزیابی می کند و نوردهی را بر اساس آن ناحیه محاسبه می کند، نه چیز دیگری. من شخصاً از این حالت برای عکاسی پرنده‌ام استفاده زیادی می‌کنم، زیرا پرندگان بیشتر قسمت کوچکی از کادر را اشغال می‌کنند و باید مطمئن شوم که آنها را به درستی نوردهی کنم، چه پس‌زمینه روشن یا تاریک باشد. از آنجایی که نور در جایی که نقطه فوکوس خود را قرار می‌دهم ارزیابی می‌شود، می‌توانم نوردهی دقیقی روی پرنده داشته باشم حتی زمانی که پرنده در گوشه کادر است. همچنین، اگر از فردی عکس می‌گیرید که خورشید در پشت آن قرار دارد، اما او قسمت کوچکی از کادر را اشغال کرده است، بهتر است از حالت نورسنجی نقطه‌ای استفاده کنید. هنگامی که سوژه‌های شما فضای زیادی را اشغال نمی‌کنند، استفاده از حالت‌های اندازه‌گیری ماتریس یا مرکز وزن توصیه نمیشود.

مثال خوب دیگر استفاده از اندازه گیری نقطه ای، هنگام عکاسی از ماه است. از آنجایی که ماه بخش کوچکی از قاب را اشغال می کند و آسمان اطراف آن کاملاً تاریک است، بهتر است از نورسنجی نقطه ای استفاده کنید .به این ترتیب، ما فقط به سطح نوری که از ماه می رسد نگاه می کنیم و نه چیز دیگری.

برخی از دوربین‌های DSLR قادر به اندازه‌گیری چند نقطه‌ای هستند که اساساً امکان انتخاب چندین نقطه را برای اندازه‌گیری نور و رسیدن به یک مقدار متوسط ​​برای نوردهی خوب فراهم می‌کند.

نحوه تغییر حالت اندازه گیری نور دوربین

متأسفانه، این نه تنها از سازنده ای به سازنده دیگر، بلکه از مدلی به مدل دیگر متفاوت است. برای مثال، در Nikon D5500، این کار از طریق تنظیمات منو (دکمه Info) انجام می شود. در دوربین های حرفه ای مانند Nikon D810 و Nikon D5، یک دکمه جداگانه در صفحه کلید سمت چپ بالا برای اندازه گیری نوردوربین وجود دارد. تغییر نورسنجی در دوربین‌های کانن نیز از مدلی به مدل دیگر متفاوت است، اما معمولاً از طریق ترکیب کلید (دکمه «تنظیم»)، منوی دوربین یا یک دکمه نورسنجی اختصاصی نزدیک به LCD بالا انجام می‌شود.